Αυτός ο οξύρρυγχος μπορεί να είναι άνω των 100 ετών.
Οι βιολόγοι συνέλαβαν πρόσφατα και επισήμαναν ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα ψάρια γλυκού νερού που ανακαλύφθηκαν ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο οξύρρυγχος, που έχει μήκος 2,1 μέτρα και ζυγίζει περίπου 109 κιλά, θα μπορούσε να είναι άνω των 100 ετών. Ο οξύρρυγχος της λίμνης (Acipenser fulvesscens) αλιεύτηκε στις 22 Απριλίου στον ποταμό Ντιτρόιτ στο Μίσιγκαν. Χρειάστηκαν τρία άτομα για να ανασύρουν, να μετρήσουν και να επισημάνουν το ψάρι, το οποίο στη συνέχεια αφέθηκε πίσω στο ποτάμι. Ο Τζέισον Φίσερ, βιολόγος της Αρχής Διατήρησης των Ψαριών και της Άγριας Ζωής (AFWCO), δεν πίστευε στα μάτια του. «Καθώς το σηκώναμε, γινόταν όλο και μεγαλύτερο», είπε. «Στο τέλος, αυτό το ψάρι ήταν υπερδιπλάσιο από αυτό που αλιεύτηκε προηγουμένως στην περιοχή». Οι διαστάσεις του είναι πραγματικά εντυπωσιακές - 2,1 μέτρα μήκος και 109 κιλά βάρος.
Ο οξύρρυγχος της λίμνης κατοικεί στα συστήματα γλυκού νερού της ανατολικής ακτής της Βόρειας Αμερικής. Τις περισσότερες φορές αυτά τα ψάρια περνούν στον πυθμένα των ποταμών και των λιμνών, όπου τρέφονται με έντομα, σκουλήκια, σαλιγκάρια, καρκινοειδή και άλλα μικρά ψάρια που πιάνουν, ρουφώντας μεγάλη ποσότητα νερού και ιζημάτων. Αυτό ονομάζεται τροφοδοσία με αναρρόφηση. Το είδος θεωρείται προς το παρόν απειλούμενο σε δεκαεννέα από τις είκοσι πολιτείες στις οποίες βρίσκεται. Μέχρι πριν από δύο δεκαετίες, τα αποθέματα οξύρρυγχου μειώνονταν λόγω της εμπορικής αλιείας, η οποία έκτοτε ελέγχεται. Αυστηρά όρια αλιευμάτων έχουν επίσης θεσπιστεί για την ερασιτεχνική αλιεία. Αυτά τα μέτρα απέδωσαν καρπούς. Τα τελευταία χρόνια, οι πληθυσμοί των οξύρρυγχων έχουν σταδιακά ανάκαμψη. Ο ποταμός Ντιτρόιτ φιλοξενεί σήμερα έναν από τους πιο υγιείς πληθυσμούς στη χώρα, με περισσότερους από 6.500 καταγεγραμμένους οξύρρυγχους της λίμνης. Ανάμεσά τους υπάρχουν, ίσως, ακόμη πιο αρχαία και εντυπωσιακά δείγματα. Ωστόσο, αυτά τα ψάρια εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν άλλες απειλές, όπως η ρύπανση των ποταμών, τα φράγματα και τα μέτρα ελέγχου των πλημμυρών που εμποδίζουν την ικανότητά τους να κολυμπούν ανάντη προς τις περιοχές αναπαραγωγής τους.
